(KIŞ BAHÇESİ)
DICE KAYEK
Ayşe Ege ve Ece Ege
Doğduğu yer: Bursa, Türkiye
Merkez: Paris, Fransa ve İstanbul, Türkiye
Manifesto malzemeleri: insanlar, bir film, elbiseler: Zambak, Çançiçeği, Şakayık
Bu film aşırı boyutlara varan ekonomik ve çevresel sorunların toplumu yozlaştırdığı ve duyarsızlaştırdığı 20300 yılının İstanbul’unu araştırıyor. Bu bağlamda ortaya çıkan bir grup renkli sanrı, alternatif, daha çiçekli bir geleceği temsil ediyor.
Moda tasarımcısı Dice Kayek ve SHOWstudio’da moda filmlerinin başındaki isim Marie Schuller’in beraber yarattığı film, etrafımızdaki dünyayı keşfimizde modanın rolünü açıklıyor. Kış Bahçesi’nde yer alan kıyafetler, yünlü krepten yapılmış modern kozalara benziyor. Pürüzsüz ancak yumuşak formları geleceğin ultramodern modasını andırsa da genel olarak yarattıkları duygu, kaynağını kişisel öykülerden ve botanik fotoğraflarından alıyor. Elbiselerin pudra maviler, sarımsı krem, toz pembe ve eflatun gül tonlarıyla ikincil ve üçüncül renklerde, helezon ve kıvrım katmanlarından oluşan üç boyutlu geometrisi, filmin betimlendiği yer olan İstanbul’un endüstriyel limanları ile sert bir kontrast oluşturuyor.
Bir manifesto olarak proje “Geleceğin tasavvur edilmesi ve şekillendirilmesinde moda nasıl bir rol oynayabilir?” sorusunu soruyor.
(WINTER GARDEN)
DICE KAYEK
Ayşe Ege and Ece Ege
Born: Bursa, Turkey
Based: Paris, France, and Istanbul, Turkey
Manifesto materials: people, a film, dresses: Lily, Bluebell, Peony
This film explores Istanbul in the year 20300, when economic and environmental extremes have rendered the population demoralized and apathetic. In this context, a group of colorful apparitions appear, representing an alternate, more floral, future.
Created by fashion designers Dice Kayek with director Marie Schuller (head of fashion film at SHOWstudio), the film illustrates fashion’s role as a forum for exploring the world around us. The clothes in Winter Garden are modern cocoons of crepebonded wool. Their sleek but soft forms are reminiscent of ultramodern fashion futures, but their overall feeling is drawn from personal narratives and botanical photographs. The geometry of the dresses—layers, swirls, and curls—in a palette of secondary and tertiary hues, including powdersoft blues, butteryellow creams, and dusty purples is in stark contrast to the location depicted in the film, the industrial port of Istanbul.
As a manifesto, the project asks: What role can fashion play in imagining and shaping our future?
